Burn-out, ik wist dat het bestond, maar niet hoe het voelde. Daar ben ik nu wel achter. En ik hoop dat het snel overgaat. Ik hoor wel eens van mensen die een jaar thuis zitten, dat was ik niet van plan. O, wacht ik zit altijd al thuis.
Burn-out!!!
Iedereen die een burn-out heeft gehad, weet hoe het voelt. Je hebt nergens zin in, alles is eigenlijk te veel, je bent moe, je huilt meer dan je lacht en je hoofd is een wattenbol. Tenminste, zo voelt het bij mij. Concentreren is best wel lastig, gelukkig heb ik daar dan nog een olie voor. Maar alles is een opgave, elke klus die je aan wil pakken. Er staan bergen voor de klus die je wilt klaren, en je hebt de kracht niet om die berg te verzetten. Je komt al lamlendig je bed uit en dan moet je nog... Mijn zoon zei laatst: 'Mam, als je een burn-out hebt, dan gaan mensen toch niet aan het werk, dan komen ze toch thuis te zitten'. Ja, vent, dat klopt, maar ik ben altijd al thuis en de burn-out komt niet van het werk. Het komt van jaren te veel, en te lang doorgegaan in mijn eentje.
Ik zag, bijvoorbeeld, vanmorgen de was liggen en kon wel janken, weer die was! En als je ziet wat er dan van mijzelf bij ligt, dat is nog niet eens een halve trommel vol. Als ik alleen zou zijn zou ik misschien één was in de week hebben i.p.v. 6 in de week. Vroeger, toen alles nog thuis woonde, had ik wel twee wassen op een dag, maar dat weet je met een groot gezin en kleine kinderen. Maar nu lijkt er geen eind aan te komen. En vandaag werd de was mij even teveel. De veerkracht is eruit. De koek is op. De rek is eruit. Het lijf is moe en het hoofd nog veel moeier.
Hoe nu verder?
Je hoort allerlei goeie adviezen, ga naar buiten, de natuur in. Doe wat voor jezelf, ga
mediteren, neem je rust. Ik weet dat ik dat ook zou moeten doen, maar mijn hoofd roept gelijk, WANNEER DAN? Ja, Ka, daar moet je dan wel tijd voor maken. Maar mijn hoofd blijft roepen, hoe dan?? En mijn lijf fluistert zachtjes, "geen zin in". Ik ben altijd de persoon die doorgaat, hup schouders eronder, niet zeiken en gaan met die banaan. Ik weet niet hoe ik tijd voor mijzelf kan maken. Ik denk dat het nog ernstiger is dan ik in eerste instantie dacht. Ik voel mij schuldig als ik met een boek ga zitten, want ik moet nog zoveel doen. Dus door de jaren heen ben ik mijzelf kwijt geraakt, want ik weet ook niet meer wat ik leuk zou vinden om te doen. Dat is niet helemaal waar, want creatief bezig zijn, dat vind ik leuk, daar kan ik mega van genieten. Dat is momenteel het enige wat ik kan bedenken. Maar op een gegeven moment ben ik ook wel uit geknutseld. Heb ik alles Canva's wel gemaakt voor social media, en de boekjes laten drukken voor de workshops. Daar haal ik dan wel mijn pleziertjes uit, als ik zie hoe die geworden zijn. Maar het gat daarna is weer erg donker en diep. Volgende week, hebben de jongens vrij, misschien kan ik dan eens de boel, de boel laten en een boek lezen. Ik heb het boek wel al gekocht, "De kracht van het nu, in de praktijk", van Eckhart Tolle. Gelijk het journal erbij gekocht. Het boek gaat erover, hoe je meer in het "nu" kan leven. Ben benieuwd.
Weer lachen!
Het dieptepunt heb ik wel al gehad, en sinds ik de oliën dagelijks inzet, merk ik ook dat er ook weer dagen tussen zitten dat ik meer lach. Dat lachen hoort ook bij mij, niet dat depressieve geneuzel. Ik wil de dag weer met open armen ontvangen, en met een lach op mijn gezicht. Ik weet zeker dat die tijd weer komt, maar het duurt mij al veel te lang.
Vandaag hebben we een goeie dag, en op die dagen hang ik de slingers dan maar weer op. Want je leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen. Ik merk dat ik ook veel van mij af kan schrijven in deze blogs, en hoop dat jullie mij nog niet zat zijn. Ik zweer je, er komen betere tijden. Voor nu, ga ik genieten van deze dag. Ik wens jullie ook allemaal een dag met een gouden randje, want iedereen verdient die.
#burn-out #diepeput #weer lachen #olish #karenbakker
Comments