Het nieuws komt hard binnen dat één van zijn vrienden zelfmoord heeft gepleegd. Wat een verschrikkelijk nieuws. Zo jong nog, 15 jaar. Nog veel te jong om zware lasten op je schouders te dragen waardoor je het leven niet meer ziet zitten en geen andere uitweg meer kunt vinden.

Hoe kan het nou dat als je 15 bent je de mooie kanten van het leven niet meer kan herkennen. Waardoor komt het dat alles zwart aanvoelt en je in gedachten alleen maar donker ziet. Hoe kan het komen dat je geen toekomst meer voor ogen hebt en het voelt alsof de wereld en jij zelf beter af is als je niet meer ademt. Iedereen is 15 geweest en heeft ook wel eens gedacht dat de hele wereld tegen je was of dat er verschrikkelijke gedachten door je hoofd heen spelen als een drama film waarin jij de hoofdrol speelt. Toch neemt niet iedereen de stap om een einde aan zijn of haar leven te maken, zelfs niet wanneer je niet meer uit een nachtmerrie komt waar je al tijden in vast zit. Wat maakt het dat hij die stap dan wel heeft genomen. De groep vrienden is helemaal van de rel en begrijpen er ook niets van. Dan heb je als puber ook nog last van die stomme hormonen, die laten je humeur ook alle kanten op schieten. Vergis je niet, wat die allemaal met ons doen.
Hoe eenzaam moet je geweest zijn, en hoeveel jongeren voelen zich net zo. Hoe kunnen we hen bereiken? Waar ligt de oplossing? Of is die er gewoon weg niet? Zijn we allemaal zo met onszelf bezig dat we de eenzaamheid niet meer zien van een ander? Hoe kunnen we een helpende hand uitsteken naar deze groep jongeren, die het licht niet meer kunnen verdragen. De afgelopen twee jaar hebben er in gehakt bij deze groep, laten we dat vooral niet vergeten. Het is een hele andere tijd dan mijn puberteit. Geen Lock downs, geen afstand houden, geen tweespalt in de samenleving. Hoe onbezorgd lijkt nu mijn puberteit, vergeleken met 'de jeugd van tegenwoordig'. Ik merk dat ik ook redelijk depressief wordt van al het negatieve nieuws om ons heen. Er is veel meer haat en nijd tussen de mensen op dit moment.
Littekens voor het leven
Ook ik heb afscheid moeten nemen van een vriend toen ik 15 was en weet het nog als de dag van gisteren. En in de naaste familie, iemand die een zelfmoordpoging gedaan heeft. Dat zijn de littekens op je hart die nooit meer weg gaan.

Wanneer je 15 jaar jong bent, ben je eigenlijk nog veel te jong om dit soort littekens te krijgen en zulk verdriet te ervaren. Je wilt je kinderen beschermen tegen intense pijn, verdriet en eenzaamheid, maar dat lukt niet altijd. Ook zij hebben hun levenslessen te leren, maar een moederhart huilt bij zoveel verdriet. Er wordt onder de vriendengroep veel gepraat over zelfdoding, en dat beangstigt mij enorm. Wat kunnen we doen? Laten we vooral afspreken dat wij voor ze klaar staan als ze willen huilen of een luisterend oor bieden wanneer zij dat nodig hebben. Ook ik heb daar wel in gefaald omdat ik het te druk had met andere dingen. Dit soort berichten laten mij ook beseffen dat ik er alerter op wil zijn en langer wil doorvragen.

Soms moet er iets in het leven gebeuren zodat je de positieve kanten weer kan zien en je blik weer kunt richten op de belangrijke dingen in het leven. Mijn blik valt op het helpen van de jeugd. De jeugd verdient onze aandacht en laten we hen juist begeleiden naar een positieve toekomst. Dat verdienen zij na alle narigheid die op hen af komt. Vroeger was het leven simpeler, vandaag is het ingewikkeld. #Helpdejeugd
Denk je aan zelfmoord? Je kunt met ons geheel anoniem bellen en chatten. Bel gratis 0800-0113, Of chat met 113 |
Comments