Dinsdagochtend ging ik naar de huisarts, (soms moet je) omdat er een plekje zeer deed in de streek van mijn hart. Soms deed het pijn en soms niet. Dus je denkt, het is geen spierpijn. Het bleek een zenuw te zijn, die af en toe klem zit. Zoiets want ik ben de rest vergeten wat ze zei. Mag ik ook even je borsten controleren? Ja, natuurlijk! Daar is niets mis mee.
Leg je armen maar even omhoog, dan voel ik even over er onregelmatigheden zijn.
Bultje!
Ze voelt, en ze zegt, er zit hier wel iets van een drempel. O ja, dat deed ook al een tijdje zeer. Ik dacht dat het door de hond kwam. Jonge hond en die trekt mijn arm nog wel eens bijna uit de kom. Zal toch een spiertje zijn die overbelast is. Toch?
Ik weet het niet, zegt ze maar het voelt toch niet goed. Dus je krijgt een verwijsbrief voor de Mammapoli in Heerenveen. Uh, wacht even, Mammapoli!! Dit overkomt mij niet. Daar ben ik altijd heilig van overtuigd geweest. Nuchter als ik ben, oké, ik maak wel een keer een afspraak, en laat er wel naar kijken. In mijn hoofd was er niets aan de hand. Je kan meestal wel binnen een week terecht, zegt ze. Dat is mooi snel.
Daarna ging ik naar een vriendin koffie drinken, en dan onderweg in de auto beginnen je hersenen een eigen leven te leiden. What if? Het zou toch niet? Hoe, moet het dan?
STOP!!!! Ka, wat ben je aan het doen? Dat ben jij niet, stop, met die gedachten. Hou er mee op. Ga uit mijn hoofd, negatieve gedachten. Tóch, hoe positief je ook denkt te zijn, die gedachten sijpelen door je hersenen heen en maken je toch zenuwachtig. Ik merkte dat het toch wat met mij deed.
Was ik toch maar eerder naar de huisarts gegaan, het deed toch al een tijdje zeer. Waarom heb ik die laatste mammografie overgeslagen? Klaar Ka!, eerst maar eens een afspraak maken.
Afspraak Mamapoli.
Ik kwam om 13.00 uur thuis van het koffie drinken, gaat mijn telefoon. Het ziekenhuis. Ze hadden de verwijsbrief al gekregen van de huisarts en ik kon de volgende dag terecht. Uh, he, hoezo, is er haast bij dan? Hoezo, belt het ziekenhuis mij, ik moest hun bellen. En daar kwamen de gedachten weer naar boven. Zie je het is toch foute boel, ze kunnen niet een week wachten. Daar ging ik weer! Maar er kwamen nu toch ook zenuwen, je moet toch ook realistisch zijn voor wat als het foute boel is. Dinsdagavond had ik een meditatie sessie, en dat heeft denk ik wel goed geholpen om s avonds te slapen. Als een blok, tot de volgende ochtend. (Dat is wel eens anders)
Woensdag 15.00 uur kon ik terecht.
Mammografie
Daar ga je dan naar het ziekenhuis. Alleen, want ik wist bijna wel zeker dat er niets was. Eerst met je borsten in het plet apparaat. Echt, zó geen pretje voor vrouwen. Mijn borst deed al zeer hé. Daarna een echo, en toen kwam al het verlossende woord. Mevrouw, wij zien niets, behalve wat verdikt bindweefsel. Dat geeft waarschijnlijk de klachten. Wauw, echt niets te zien? Er viel een blok beton van mijn schouders. Want onbewust heb je toch alle scenario's al afgespeeld in je hoofd. Wat een opluchting. Niets aan de hand. Nog wel even langs de chirurg, en ook die heeft nog even gevoeld. Die kwam ook tot de conclusie dat het bindweefsel wat hobbelig is, en waarom dat is, daar had hij geen verklaring voor. Waarom het aanvoelt als een blauwe plek, dat wist hij ook niet. Conclusie, niets aan de hand. Gelukkig. Opluchting. Maar ik voelde het onvermogen en het verdriet van al die vrouwen die hier geen goeie uitslag krijgen. Waarbij wél iets gevonden wordt, en die naar huis gaan in de wetenschap dat er iets mis is. Die in hun hoofd alles aan zich voorbij zien gaan. Verschrikkelijk om zoiets mee te maken. Ik stond op de drempel, maar ben de deur niet door gegaan, maar hoeveel vrouwen moeten dagelijks wel door die deur en het traject aangaan. Te veel naar mijn inziens. Dames let op uw tieten! Doe regelmatig zelf onderzoek, en als je het niet vertrouwt ga naar de huisarts en wacht niet. Mocht je er meer over willen lezen kijk dan op.
Bij mij is het goed afgelopen maar in het vervolg ga ik ook eerder als ik iets vreemds voel.
Commenti