Euthanasie.
Ik las van de week een stuk over een vrouw van 48 jaar, die er die middag niet meer zou zijn, omdat zij euthanasie kreeg. Ik heb het stuk met gemengde gevoelens gelezen. De geestelijke pijn en de trauma's waren zo groot dat zij het niet meer zag zitten. Wie gaat mij missen, stond er boven het stuk. Het greep mij aan, om haar verhaal te lezen. Ik merk wel dat ik het ook moeilijk vind om er geen oordeel over te hebben.
Proces.
Ze vertelde over het traject waar je dan inzit als je zelf euthanasie wil plegen. Hoe dat proces eruit ziet en hoe zij dat ervaren heeft. Ik vond het intens om te lezen, zo persoonlijk en ook zo niet te bevatten. Mijn hoofd blijft in tweestrijd, merk ik. Aan de ene kant snap ik dat je er een eind aan wil maken, maar aan de andere kant is er altijd wel iets om voor te leven. Hoe kan het dat er geen uitweg meer is? Dat er geen hoop is aan het einde van de tunnel, dat de put zo diep is en je geen andere uitweg meer ziet. Dat je bewust een einde wil maken aan dit aardse bestaan.
Ze had ook al diverse therapeuten gehad en er waren zelfs een paar die er niet eens meer aan begonnen bij haar. Zo uitzichtloos, lijkt mij dat. Wetende dat zelfs de professionals hun handen van je af trekken. Wat voor seintje krijg je dan? Zie je wel ik ben niet meer te redden? Zo zou dat bij mij tenminste overkomen. Ze had ook al meerder zelfmoordpogingen gedaan, maar die waren mislukt.
Dit is dan het einde.
Nu wist ze zeker dat vanmiddag haar einde komt. Ze keek ernaar uit. Het einde van je leven. Tijdens het schrijven van dit blog, sta ik nog steeds in tweestrijd, en oordeel kijkt om de hoek. Wie ben ik om te oordelen, denk ik dan. Het is haar keuze maar de vraag blijft bij mij hangen, of er echt geen andere uitweg is.
Afgelopen zomer zat ik zelf in een donkere tunnel, maar toch is er altijd wel een sprankje licht aan het einde geweest. Ik wist, en voelde toch onbewust dat ik hier sterker uit ging komen. Als ik sommige verhalen lees, denk ik ook, Karen stel je niet zo aan, wat zijn jou trauma's vergeleken met andermans trauma's. Ha ha, stelt niets voor. En toch zitten ze zo vast in je systeem dat je in een zwart gat terecht komt. Gelukkig kreeg ik hulp en merk dat door ook veel te lezen, ik er langzaam sterker uit ga komen. Ik moet zeggen dat dit mij ook een enorm goed gevoel geeft, dat ik er sterker uit ga komen. Ik ben niet het type om bij de pakken neer te gaan zitten, en soms veroordeel ik mensen die dat wel doen. Daar zit natuurlijk ook een van mijn valkuilen. Doorgaan, doorgaan, doorgaan. We gaan zeker niet stil zitten en niets doen. Steeds vaker realiseer ik mij dat ik mensen vergelijk met mijzelf. Waarom komt ze niet in de benen, waarom blijft ze zitten piekeren, waarom gaat ze geen stappen ondernemen, waarom, waarom? Ja, Ka omdat jij zo in elkaar steekt wil dat niet zeggen dat iedereen aan jou standaard voldoet. Dat is een proces geweest van een aantal maanden, en ik zit er nog in hoor. Soms kan ik niet begrijpen waarom iemand zo reageert zoals hij reageert. Kan er met mij kop niet bij, en dan roept dat stemmetje in mijn hoofd, loslaten Ka, loslaten.
Geen oordeel.
Geen oordeel en geen vooroordeel, dat is de conclusie. Hoe moeilijk dat soms ook is, zeker in deze huidige tijd. We oordelen wat af met z'n allen. Deze dame heeft haar keuze gemaakt, en het is haar leven. Ik hoop voor haar dat zij haar rust gaat vinden, en dat zij naar een betere plek gaat. Voor iedereen die zij achterlaat, hoop ik dat die het ook een plek kunnen gaan geven. Hoe moeilijk dat misschien ook is.
Heb jij na het lezen behoefte om met iemand te praten, dan kun je contact opnemen met de stichting MIND Korrelatie.
Contact gegevens.
Hulp- en advieslijn MIND Korrelatie Telefoon: 0900-1450 op werkdagen van 9.00 tot 21.00 uur (gratis, afgezien van gebruikelijke belkosten) E-mail: vragen@wijzijnmind.nl Chat: www.mindkorrelatie.nl op werkdagen van 9.00 tot 20.30 uur WhatsApp: 06-13 86 38 03 op werkdagen van 9.00 tot 17.30 uur
Comments