Vergeving begint bij jezelf
Er gebeuren dingen in ieders leven die zo'n grote impact hebben. Positief en negatief. En nu gaan we het negatieve eens omdraaien naar positief.
Ik las van de week dat een echtscheiding op plaats 2 staat van de meest stressvolle zaken die een mens kan meemaken.
Overlijden van een partner of kind staat op nummer 1. Maar ik ga het vandaag over echtscheiding hebben. En niet, hoe je dat moet regelen, en wat je wel en niet moet doen. Daar zijn heel veel mensen voor die daar veel meer verstand van hebben dan ik. Maar het gevoel van binnen wat een echtscheiding met je doet, daar weet ik wel wat van. Dat gevoel van oneerlijkheid, verraad, verlies, boosheid, angst, ze komen allemaal voorbij. Er zijn natuurlijk uitzonderingen op de regel. Die gaan als goeie vrienden uit elkaar en blijven goeie vrienden. Ja, je hebt ze. Het zijn er niet veel, maar ze zijn er. Maar over het algemeen gaat het niet zo.
De eerste dagen.
De eerste dagen was ik zó boos. Zo boos, dat je niet meer rationeel kan nadenken. Het kwam ook als donderslag bij heldere hemel. Ik zag hem niet aankomen. Die boosheid gaat over in ongeloof. Dat duurt maar even hoor, dan ga je weer terug naar boos.
Als ik nu naar die boosheid kijk, dan zie ik ook waarom ik boos was. Ik was niet alleen boos op hem, maar boos omdat het plaatje wat ik in mijn hoofd had niet meer klopte. Ik had ons samen oud zien worden, maar dat ging hem niet meer worden. Ik was ook boos omdat ik mijn kleine mannetje verdriet ging aandoen. Die had hier helemaal niet om gevraagd en kreeg het zo op een dinsdagavond in zijn schoot geworpen. Toen kwam gelijk ook het verdriet. Wat een verdriet, wat een tranen.
Die tranen hebben jaren gestroomd. Telkens als ik er aan dacht hoe het had kunnen zijn. Daar waren mijn tranen dus voor, voor de dagen die niet gingen komen. Weer dat plaatje in mijn hoofd wat kapot was. Waarom kon ik dat dan niet veranderen? Het was een feit dat dat ideale beeld voorgoed weg was. Waarom bleef ik daar zo in hangen. Was dat het beeld van je ego?
Alleen.
Na maanden van gepraat en geregel, is hij dan de deur uit. En dan ben je alleen. Hij heeft al een nieuwe partner en kan alles delen wat hem dwars zit. Kijk, daar komt het gevoel van oneerlijkheid om de hoek kijken. Je hebt het idee dat zijn leven verder gaat terwijl die van jou op hold gezet is. Op alle vlakken 10 passen achteruit. Ook hier komt je ego weer om de hoek kijken. Mijn ego wilde gestreeld en gehoord worden, en dat ging niet meer gebeuren. Mijn ego riep om gerechtigheid. Ik wilde dat hij zich net zo beroerd voelde als dat ik dat deed. Maar hij had zijn nieuwe schoenen alweer aangetrokken en vervolgde zijn weg. Nu zie ik dat het mijn ego was die een knauw gekregen had. Gek is dat, terwijl ik die blog schrijf komen er allerlei inzichten naar boven. Die oneerlijkheid heeft niet heel lang geduurd hoor, toen ik merkte dat ik sinds lange tijd weer gelukkig was. Gelukkig met mijzelf.
Ego.
Wij voelen ons goed, als ons ego gestreeld en gevoed wordt. Waarom is dat toch? Waarom kunnen we niet zonder dat ego? Wat is het dat toch steeds. Mijn ego was dusdanig beschadigd dat het een tijdje geduurd heeft voor ik mijzelf weer kon zien. Achteraf blijkt dat ik mijzelf al jaren kwijt was. Dat ik ergens in de jaren daarvoor mijn ware 'ik' verloren was. Al ver voor de scheiding hoor, ik denk zelfs al in mijn kindertijd.
En na de scheiding wordt je weer terug geworpen op jezelf. Wauw dat is gek, want als ik mijn blogs lees die over mijzelf gaan, was ik altijd al alleen. Zo voelde dat toen niet, maar nu ik terug kijk, stond ik er altijd alleen voor. Emotioneel alleen binnen het huwelijk. Bij mijn eerste maar ook bij mijn tweede huwelijk. (Ja, ja 2x gescheiden). Ik was altijd al alleen, maar waarom voelt het nu dan zo anders. Misschien had ik het idee dat ik altijd toch ergens op terug kon vallen als het echt nodig was, en was dat nu weg. Maar heb je dat ooit gedaan dan, ergens op terug vallen? Nee niet echt, of echt niet. Ik heb altijd zelf mijn boontjes gedopt en had ook niemand nodig gehad. Twee keer een man getrouwd die een ego hadden waar de hele buurt inpaste. Haha. Maar goed dat is een ander verhaal, voor een andere keer misschien. Heb ik nu nog steeds last van mijn ego? Ja, want elke keer bij gesprekken voel ik mij aangevallen. Nu zie ik dat het geen aanval is op mij, maar een tekortkoming bij de andere ego. Dat is bijzonder! Je gaat dus in de aanval als je weet dat je eigen verdediging niet bestand is tegen een aanval van de ander. Je weet het zelf niet wat je moet doen en hoe je het moet oplossen, dus ga je de andere zwart maken zodat jou ego er weer goed uitspringt. Dat ik dat niet eerder heb gezien. Wat ben ik toch een blinde vink af en toe. En ik mij maar verdedigen tegenover iedereen. Stop!! Hou op!!!.
Klaar mee, ik doe het niet meer. Ik hoop dat die trigger nu eens een keer klaar is.
Vergeven.
Ik vergeef mijn ego, voor alles waar het boos over is geweest. Ik vergeef mijn ego, voor het verdriet wat het mij heeft aangedaan. Ik zeg gedag tegen mijn ego. Toedels! Tot nooit meer. En op het moment dat ik die vergeef, vergeef ik de ander ook. Hij kan er niets aan doen, dat hij zo is. Te groot ego voor deze man.
Dus ook hem vergeef ik voor de jaren waarin we samen waren en toch alleen. Maar ook voor de jaren erna dat ik daadwerkelijk alleen was en jaren die nog gaan komen. Jij kan mij geen pijn of verdriet meer doen, want mijn ego is mijn hart geworden. En in mijn hart zit alleen maar liefde en licht. Liefde voor mijzelf en licht voor mijn naasten. Het is een heel ander blog geworden dan ik in eerste instantie in mijn hoofd had, maar ik merk dat dit dé manier is om heel veel oud zeer op te ruimen en ruimte te maken voor mijzelf. Dus uiteindelijk was de negatieve scheiding een positieve uitkomst voor mijzelf, want wat ben ik gegroeid in zelfkennis en liefde. Ik moet ook zeggen dat de etherische oliën van de emotiekit mij ook gesteund hebben in dit proces. Hoe? Ja daar ga ik nog wel een keer dieper op in. Ik ga vol vertrouwen mijn toekomst tegemoet.
Comments