4 september 2007 werd ik wakker omdat ik pijn in mijn buik had. Ja, nu gaat het gebeuren, 9 maanden gewacht. Maar vandaag ga jij komen!
9 maanden keken wij uit naar jou. We wisten al wel dat je een jongen zou zijn, maar toch is het altijd weer spannend.
Ik was 45 jaar oud, dus ik zou wel naar het ziekenhuis moeten, voor als er complicaties zouden zijn.
Om 07.30 braken mijn vliezen, dus Joey op de bus gezet naar school en wij konden gelijk naar het ziekenhuis.
Daar hebben we een lange dag op jouw gewacht, want eenmaal in het ziekenhuis werden de weeën, kleine krampjes en van ontsluiting was al helemaal geen sprake.
Wachten, wachten, wachten!!!
Het werd een lange dag van wachten, wanneer de weeën door zouden zetten. Om 16.30 kwam de verloskundige en die zei, ik ga je strippen en dan ga ik naar huis om te eten, en ben ik er weer rond 19.00 uur om te kijken hoe het gaat. Dat heeft ze niet gered. Na het strippen, begon ik gelijk over te geven en de weeën kwamen gelijk goed op gang. Al met al was ik om 20.30 thuis en zat ik aan de champagne. Je was thuis.
Wat een heerlijke kraamtijd en wat deed je het goed. Wat heb ik genoten van je al die jaren. Je zien ontwikkelen tot de knul die je nu bent. En het was niet altijd makkelijk voor je, zeker niet. Ondanks alles ben ik trots op je, trots op wie je bent. Die 16 jaar zijn omgevlogen, dat moet ik wel toegeven, je hebt net je eerste stappen gezet en nu wil je je brommerrijbewijs gaan halen. Ik weet niet waarom het allemaal zo snel gegaan is.
Je hebt een vriendin dus langzaam aan ben ik niet meer de belangrijkste vrouw in je leven, en dat is goed. Zo hoort het ook.
Toekomst?
Ik weet niet wat de toekomst in petto heeft voor jou en voor mij. We gaan het beleven, we nemen elke dag zoals hij komt. Ik kijk wel uit naar de toekomst, hoe jij je gaat ontwikkelen en waar je uiteindelijk je plek gaat vinden. Als kinderen klein zijn, heb je kleine zorgen, maar als ze groot zijn worden de zorgen toch echt wel groter.
Als moeder van 5 kinderen heb ik toch wel wat ervaring zou je zeggen, maar de benjamin van je gezin, blijft toch altijd je kleine man hoe groot ze ook zijn. En groot ben je, ik moet op mijn tenen gaan staan om je een knuffel te geven.
De jongste word waarschijnlijk de grootste van al mijn jongens.
16 jaar, wat een mooie leeftijd. Je begint met ontdekken van de wereld, net zoals toen je klein was, alleen nu is het wel anders. Ikzelf heb ervaren dat bij 16 mijn leven begon. Ineens hoor je niet meer bij de kinderen, maar meer bij de volwassene. Te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken, zei mijn vader altijd. Maar tegenwoordig zijn ze al snel te groot voor het tafellaken. Met de huidige social media, weten ze al meer dan toen ik jong was. Ze worden eigenlijk te snel volwassen. Ze moeten zoveel op het moment dat ze naar school gaan. Eigenlijk zijn ze veel te kort kind tegenwoordig.
Maar dat is de tijd van nu, zullen we maar zeggen. Op naar 17!
댓글