top of page
  • LinkedIn
  • Instagram
  • Facebook Basic Black

Een nieuw leven.

Foto van schrijver: Karen BakkerKaren Bakker

Een nieuw leven.

Sinds 1 juni is er een nieuw leven voor mij gestart. 1 juni is mijn zoon, begeleid gaan wonen in Kallenkoten. Niet alleen voor mij een nieuw leven, maar natuurlijk ook voor hem. Dit wel even iets anders dan onder moedersvleugels wonen.



Voor het eerst op jezelf, dat is niet niks.

Dat heeft tijd nodig om het je eigen te maken, en je thuis te worden.

Zoals dat bij ons gaat, is dat een weer heel snel proces geworden.




Doordat het hele gebouw en de omgeving nog niet helemaal klaar was, was het voor Joey moeilijk om in zijn rolstoel in zijn woning te komen. Er waren nog volop werkzaamheden bezig, en de enige toegang was door een enorme zandbak heen. Nu is dat bijna voor mij onmogelijk om daar de rolstoel door heen te krijgen met een volwassen man erin. Dus dat werd hem niet. Joey is er woensdag geweest toen ze de meubels afleverde, en daarna pas 1 juni toen de verhuizing een feit was.

Als je op jezelf gaat wonen, ga je klussen, verven, je meubels een plek geven, je dozen uitpakken, en gaandeweg wordt het zo je eigen stekkie. Dit verliep voor hem dus even anders. Kale woning, meubels, en de keer erop was alles uitgepakt en ingedeeld.


Periode van wennen?

Die was er dus niet. Het is dan net of je in een vakantiewoning komt, met meubels die je dan wel zelf uitgezocht hebt. Maar je kan de eerste dagen niets vinden. Het was voor hem een hele omschakeling, En daar horen dan ook emoties bij. Veel emoties! Het hele weekend waren er veel emoties, niet alleen bij hem, maar ook bij de rest van de familie. Eigenlijk was het iets waar we geen rekening mee hadden gehouden, onbewust. Hij hoort zo in mijn leven, thuis. Ineens was je grote broer het huis uit, en je kleine broertje op zich zelf. Voor iedereen emoties. Ikzelf heb 4 dagen lopen huilen, als ik vertelde dat hij op zich zelf ging wonen.

Ik was, en ben blij voor hem. Het werd tijd dat wij gescheiden werden. Zo voelde het ook, als een scheiding. Gek eigenlijk, als ik er nu over nadenk. Maar we zaten ook altijd bij elkaar en mijn oudste zei ook wel eens, jullie lijken wel een getrouwd stel, met dat gekibbel. Ja het voelt als een scheiding, waarbij beide partijen goed uit elkaar gaan. Je deelt niet meer de dagelijkse beslommeringen met elkaar, je gaat beiden je eigen leven leiden. Hij gaat zijn leven daar invulling geven, en dat lukt volgens mij al aardig goed. En ik ga hier mijn leven anders indelen. Ik hoef heel veel dingen niet meer, en er komt ruimte voor mijzelf.


Ruimte voor mijzelf.

Ruimte voor mijzelf, dat is wel even wennen hoor. Niet meer met de klok leven, is een van de voorbeelden. Tijd om rustig ergens te blijven hangen, met een bakkie koffie. Het is wennen, dat kan ik je wel vertellen.


Niet alleen in mijn hoofd kwam er ruimte, maar ook in de woonkamer, kwam er ruimte. Hier stond eerder zijn bed, en nu mijn kantoor. Niet meer alles op elkaar gepropt in het woongedeelte, maar heerlijk in de uitbouw. Meer licht, meer zon (als hij schijnt), meer ruimte. Er hangt een hele andere energie ineens, rondom mijn bureau. Vreemd dat ik dat zo duidelijk voel. Het bureau is ook rustiger, meer opgeruimd, en dat is goed voor mijn hoofd. Teveel spullen op en rond mijn bureau geeft onrust in mijn hoofd. Stapje voor stapje komt het wel goed met mij.

Langzaam aan vinden we allebei ons plekje, waar wij beiden kunnen groeien, in wie wij horen te zijn.

Ik heb met alle liefde van de wereld, voor mijn zoon gezorgd, maar mijzelf teveel weg gecijferd en nu moet ik mijzelf weer vinden. Ik weet dat ik die niet morgen ga vinden, dit is een proces waar ik doorheen moet. Maar ook hier geldt, elke stap die ik neem, brengt mij dichter bij mijzelf. Maak er wat moois van vandaag.

Lieve groet Karen

109 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page