Moeder zijn, ben ik al 38 jaar lang, meer dan de helft van mijn leven. Ik vind het heerlijk om moeder te zijn, dat is buiten kijf. Je voelt al een 'maar' aankomen natuurlijk, anders zou ik het blog niet schrijven.
Ik ben trots op mijn gezin, en hou verschrikkelijk veel van ze, ook dat staat buiten kijf. Maar...... Gisteravond stond ik 3 uur in de file samen met 2 collega's. We hadden een hele fijne dag in Soest gehad met veel inspiratie over DoTERRA business. We hadden genoeg te praten in de auto over hoe we het aan gaan pakken in de toekomst.
Persoonlijke praat.
Je krijgt dan ook persoonlijke praat, over je kinderen, je huis, je leven. Ik moest het thuisfront laten weten, dat ik zeker niet thuis zou zijn met eten. Zo kom je dan ook op het gesprek, dat Joey (mijn zoon met meervoudige handicap) in mei begeleid gaat wonen. Hij wordt in mei 30 jaar, en die 30 jaar heb ik hem altijd alleen verzorgd. Mijn collega zei, dan gaat er een hoop voor je veranderen. Ja, daar ben ik mij wel degelijk bewust van, ik krijg een ander leven. Niet meer die dagelijkse zorg voor mijn zoon, maar nog wel de zorg voor een puber thuis, dus ik ben er nog niet helemaal van af. Empty nest Syndroom, daar heb ik dan dus nog geen last van. Dat duurt nog wel even, en ik denk dat ik daar zeker geen last van ga krijgen trouwens. Maar goed, er gaat wel veel veranderen, en gelijk dook de vraag op, wie ben ik? Toen ik trouwde met hun vader, bleef ik thuis om voor het huishouden en de kinderen te zorgen. Ik vond dat heerlijk, geen rat race op je werk, maar thuis zijn voor de kinderen. Financieel kon dit ook, en ik genoot van het moederschap, de kinderen, hun sporten, hun uitjes. Eigenlijk alles wat met het moederschap te maken heeft.
Maar nu?
Nu vraag ik mijzelf af, maar wie ben ik? Wie is Karen? Waar is Karen? Wie zou ik diep van binnen moeten zijn? Had ik vroeger dromen? Ik weet het niet meer. Als puber ben je jezelf aan het zoeken, maar ik heb het gevoel dat ik haar nog steeds niet gevonden heb. Ik wilde chirurg worden dat weet ik wel, maar wat voor verwachtingen had ik nog meer van het leven? Geen idee, ik heb echt geen idee. Ik heb mijzelf van jongs af aan weg gestopt. Ik had altijd het gevoel dat anderen mij niet zagen, maar ik denk dat ik mijzelf niet zag. Dat is wel veranderd de laatste tijd, maar ik weet niet wie ik diep van binnen ben. Ik zit niet naar complimenten te hengelen, als jullie dat soms denken. Ik wil voelen, wat ik de rest van mijn leven mijn doel is. Het enige doel wat ik altijd gehad heb is, mijn kinderen naar volwassenheid brengen, met plichtsgevoel, liefde en verantwoordelijkheid. Maar dat waren de doelen voor hun, niet voor mij. Als ik terugkijk op mijn 61 jaar was ik voornamelijk altijd met anderen bezig, nooit met mijzelf. 61 jaar! Ik denk dat het tijd wordt dat ik mijn ware zelf ontmoet. Ik zie mijzelf wel elke keer beter, letterlijk gezien, dat was vroeger ook anders. Als ik al op foto's sta, zag ik mijzelf daar niet in, nu wel. Maar er is iets diep van binnen wat wakker moet worden.
Diep van binnen.
Waar halen wij onze persoonlijkheid uit? Is dat door met anderen om te gaan? Door je kinderen, je partner, je ouders, je familie, vrienden? Tuurlijk worden we allemaal gevormd door onze omgeving, daar ben ik mij wel bewust van. Maar ergens diep van binnen zitten vonken, die een vreugdevuur willen worden. Ik voel ze, maar kan er nog geen stukken hout op leggen, om er een vreugdevuur van te maken. Ze liggen nog te diep van binnen. Het smeult al jaren van binnen. Ergens zit ik in mijzelf verstopt. Misschien hou ik haar daar wel met opzet, omdat ik misschien bang ben, wat daar tevoorschijn komt. Ben ik ineens niet meer zo aardig tegen iedereen, wordt ik misschien materialistisch, of ben ik helemaal niet zo leuk. Ik weet het niet. Ik weet wel, dat het tijd gaat worden, dat ze naar buiten komt. Ik ga verder met mijn zoektocht, naar mij ware ik. Ik wil verder, hoger, en dieper voelen wie ik ben.
Maak er weer wat moois van vandaag. Lieve groet Karen