Vakantie in Normandië
Augustus alweer. Wat vliegt de tijd! De meeste mensen zijn nu op vakantie, heb ik het gevoel. Het is overal erg rustig. Ik heb de vakantie er alweer op zitten en werk elke dag weer in de olie. Haha! Maar wat een heerlijke vakantie heb ik gehad.
Samen met mijn dochter en haar gezin ben ik naar Normandië geweest. De eerste dagen hadden we niet echt super zomerweer, maar dat was helemaal niet erg. Er is genoeg aan historie te zien in Normandië.
Dus de eerste dagen zijn we naar de stranden geweest en hebben we een paar musea bezocht. We zagen de landingsplekken waar de geallieerden 80 jaar geleden landden en verbaasden ons wederom dat het ze gelukt is. Nadat we thuis waren, hebben we ook maar de film The Longest Day gekeken.
Het blijft voor mij altijd indrukwekkend hoe die operatie tot stand is gekomen.
Mijn ouders waren van de generatie die de oorlog bewust hebben meegemaakt als adolescent. Mijn moeder heeft de hongerwinter in Amsterdam meegemaakt, en mijn vader is getransporteerd naar Bremen om daar op de tram te werken. Hij sprak Duits en is daar aan het werk gezet. Mijn moeder heeft mij veel verteld over de oorlog: wat zij meegemaakt had, hoe haar broers ondergedoken zaten, en hoe zij samen met haar vader op de fiets ging om eten te zoeken. Je kan je dat niet meer voorstellen in Nederland. Mijn vader daarentegen vertelde nooit over de oorlog. Pas tegen het einde van zijn leven heb ik gevraagd wat hij meegemaakt had. Hij kon er niet veel over vertellen, behalve dat hij in Bremen was toen de geallieerden de stad plat bombardeerden. Dat hij mensen heeft zien verbranden en dat dat nog steeds op zijn netvlies stond. Dit zijn trauma's die je je hele leven meeneemt. Ik kan zijn angst nog voelen toen hij mij dat vertelde.
Die verhalen geef ik door aan mijn kinderen en kleinkinderen, in de hoop dat zij dit nooit gaan meemaken.
Andere oorlog
Momenteel leven wij in vrijheid. Tenminste, dat wil ik geloven. Ik wil geloven dat ik mijn mening niet hoef af te wegen, wat mag ik wel zeggen en wat niet. Wat mag ik doen en wat niet. Dat is in heel veel landen namelijk ook niet het geval. Wij leven in een behoorlijk vrij land. Nu is er ook nog zoiets als normen en waarden. En daar gaat het mis, vind ik, de laatste tijd. Iedereen spuugt zijn gal over het internet heen. Lekker veilig achter je pc of telefoon. Haatdragende opmerkingen, mensen onderuit halen, leugens de wereld in schoppen, en wat al niet meer. Wat een frustratie bij een hoop mensen. Ik kan het niet anders omschrijven dan dat. Mensen zijn gefrustreerd over hun leven en zoeken hun gram bij een ander. In plaats van hun eigen problemen aan te pakken en op te lossen, gaan ze helemaal los op het internet. Zo kan je je woede lekker laten vieren, maar voor jezelf los je helemaal niets op. Je blijft je woede voeden. Je kan boos zijn op de hele wereld omdat jij je niet begrepen voelt, maar is het dan de oplossing om helemaal uit je plaat te gaan op het internet? Ik denk het niet.
Kijk eens wat er momenteel in Engeland plaatsvindt: rellen om het rellen. Ik kan het niet anders omschrijven. Mensen zijn eropuit om een hoop rotzooi te veroorzaken, om andere mensen pijn te doen en vooral een boel te vernielen. Ik vraag me altijd af: hoe ben je dan opgevoed? Heb jij niet geleerd om van andermans spullen af te blijven, en al helemaal van andere mensen? Hoe kan het dat er een groep is die het niet eens is met de situatie waarin zij zitten en dan gaat rellen? Ik kan er met mijn pet niet bij. Agressie roept agressie op, daar ben ik van overtuigd.
Van het weekend hadden we hier in de buurt drie dagen lang een festival. Mijn jongste ging donderdag, en na afloop heeft hij gevochten. Het verhaal is dat er een jongeman was die een hoop commentaar op hem en zijn vriendin had, waardoor hij zijn fiets naar hem toegooide. Fout, fout, fout. Ik zei ook: waarom reageer je daarop? Had hem gewoon door laten lopen. Drank speelt dan ook een enorme rol. Maar goed, deze meneer pakte mijn zoon bij zijn keel. De bloeduitstortingen zitten er nog. En daar krijg ik kortsluiting van. Een vent van in de 20 pakt een 16-jarige bij de keel. En aan de bloeduitstortingen te zien was het niet om hem te waarschuwen. Gelukkig kwam er een groep oudere mannen aan en die hebben ze uit elkaar gehaald. Maar het had ook anders af kunnen lopen. Ik moet er niet aan denken. De lontjes zijn kort, of weg.
O ja, vakantie.
Het werd ineens een heel ander blog dan wat ik voor ogen had. Misschien ook mijn frustraties over wat er gebeurt in de wereld.
Maar om terug te komen op de vakantie: het was heerlijk ontspannen en ik ben helemaal klaar voor het komende jaar. Ik zei van de week tegen iemand dat het de meest relaxte vakantie van de afgelopen 37 jaar was. Thuis was mijn oudste zoon op de hond aan het passen en daar hoefde ik mij ook niet druk om te maken, dat ging wel goed.
In het verleden ben ik ook weleens met mijn nicht en een vriendin op vakantie geweest, maar dan zat er altijd nog stress onder over hoe het thuis zou gaan.
Nu Joey zijn plek gevonden heeft, geeft dat zoveel meer rust. En dat ligt niet aan Joey, maar aan mijzelf, dat ik mij altijd afvraag of het allemaal wel goed gaat thuis. Dit jaar was echt anders. Normaal ben ik ook diegene die ze altijd aankeken: wat gaan we doen vandaag, wat gaan we eten, waar gaan we heen? Die taak had ik dit jaar ook niet, ik ging mee met de flow. Wat een heerlijkheid was dat. Laat een ander maar bepalen wat wij gaan doen, ik vind alles best. Dus ja, een heerlijk ontspannen vakantie, en opgeladen weer thuis. Voor diegenen die nog weg zijn of nog moeten gaan, wens ik een hele fijne vakantie toe. Geniet met een hoofdletter G. Maak er wat moois van vandaag.
Dikke knuffel Karen
Comments