7 november word/werd ik 60 jaar. Kanonnen wat is dat hard gegaan! Als de dag van gisteren weet ik nog dat ik mijn 40ste vierde. Dat is dan toch alweer 20 jaar geleden. Dat was ook een vreemde verjaardag. Ik lag in scheiding en had een nieuwe vriend, en ze wilde allebei komen. Maar dat kon ik mijn vrienden niet aandoen. Wij waren er al wel aan gewend, maar om nu gelijk met de deur in huis te vallen bij iedereen, dat ging mij te ver. Dus allebei er niet bij, en dat voelde ook weer ongemakkelijk voor iedereen. Uiteindelijk werd het nog een gezellig feestje in de kroeg.

60 en nu?

En nu 60, wauw. In mijn jonge jaren, riep ik altijd dat ik de 50 niet zou halen. Zie hier, 60!

Ik weet nog steeds niet zo goed wat ik er van moet vinden. Mijn lijf schreeuwt soms echt 60, maar mijn hoofd niet. Ik wil nog zoveel doen, en heb het idee dat mijn tijd opraakt.

Dit kan het toch nog niet zijn? Gevoelsmatig ben ik eindelijk daar waar ik zou moeten zijn. Begin mij steeds beter in mijn lijf te voelen, emotioneel en krachtig. Spieren niet mee gerekend. Ha ha ha.

Ik heb sterk het gevoel dat ik aan een nieuw hoofdstuk begin. De meeste mensen van rond de 60, gaan minder werken, hebben de kinderen het huis uit. Dat gaat voor mij niet op. Ik ga steeds meer werken en heb nog 2 jongens thuis wonen. En toch voelt het als een nieuw begin. Waarschijnlijk omdat ik de laatste jaren zo gegroeid ben in bewustwording. Daar had ik vroeger geen tijd voor en wilde er ook geen tijd voor maken, denk ik nu. Te druk met het gezin, vrienden en de omgeving.

60 is niet het einde.

Als je mijn jongste (15 jaar) vraagt, hoe denk je dat je zal zijn als je 60 bent, dan antwoord hij vast en zeker: 'oud'!! En in zijn ogen ben ik ook 'oud'. Waar ik vroeger de jongste moeder was, bij mijn oudste dochter, ben ik nu de oudste moeder bij mijn jongste zoon. Hij heeft mij niet gekend toen ik in mijn dertiger jaren was. Ik was echt een moederkloek. Ben ik nog wel, maar anders. Andere tijden zijn het nu dan 36 jaar geleden, en dat baart mij wel zorgen. Vroeger dacht ik daar veel minder over na, en tegenwoordig hou ik mijn hart vast voor de jeugd, en de jeugd die nog moet opgroeien.

Dat zijn van die dingen, die mij nu veel meer bezig houden dan vroeger. Dat zal de leeftijd dan wel zijn. Maar om terug te komen op, 60 is niet het einde. Het voelt dus als een nieuw begin. Ik ga ervoor. Als ik later op mijn 'oude' dag terug kijk, dan wil ik kunnen zeggen dat ik alles uit dit leven gehaald heb. De bucketlist is nog niet afgewerkt. Parachute springen stond daar ook op, maar die heb ik er toch maar afgehaald, bang om wat te breken als er 100 kilo, schoon aan de haak, naar beneden dendert. Maar er staat nog genoeg op wat ik de komende jaren nog wil gaan doen. Maak je borst maar nat.

Leef je mooiste leven.

Ik lees, en hoor dit de laatste jaren vaak, en dan moet ik wel diep nadenken. Wat is je mooiste leven? Iedereen zal dat anders invullen. Ik ga het ontdekken de komende jaren, wat mijn mooiste leven is. Ik vind eigenlijk dat ik al een mooi leven heb. Ik ben gezond, mooie, lieve kinderen en kleinkinderen. Gezegend met hele fijne vrienden en collega's. Ik heb een dak boven mijn hoofd en de kachel kan nog aan. Toch jeukt het onderhuids, dit kan het toch niet allemaal al zijn. Er moet méér zijn. Dat gevoel kriebelt en jeukt bij mij. We gaan het zien de komende jaren. Ik heb er alle vertrouwen in, en wie weet schrijf ik over een jaar wat ik allemaal beleefd heb, en of ik mijn mooiste leven leef.

Maak er vandaag wat moois van, lach, huil en leef.

#60jaar #mooisteleven #karenbakker #olish #doterra #leefstijl #verjaardag