Als je kind op zich zelf gaat wonen, heb je daar wel wat stress van, maar in principe zouden ze zichzelf wel redden. Je springt bij waar het kan, of moet. Je helpt wat met schoonmaken en inpakken, maar dan houdt het vaak toch wel op. Als je zoon begeleid gaat wonen, is dat wel een ander verhaal.

Regelen, regelen en nog eens regelen.
Ik heb de laatste 25 jaar veel geregeld i.v.m. de beperking van mijn zoon. Denk aan taxivervoer, sportvervoer, PGB, instanties etc. Soms gaat dat makkelijk, maar er zijn ook momenten dat ik de telefoon wel door het raam naar buiten wil gooien. Overheidsinstanties zijn logge instanties. Dit staat er als regel en daar kan niet van afgeweken worden. Links om, rechts om, het gaat niet. En het zijn vaak hele simpele dingen, maar regels zijn regels. Meedenken vanuit hun oogpunt zit er ook niet in. Oplossingsgericht zijn ze niet echt, of echt niet. Dat frustreert soms wel eens. Nu dat hij begeleid gaat wonen moet je nog veel meer regelen, en daar gaat enorm veel tijd en energie inzitten. Vooral tijd, met de huidige wachttijden aan de telefoon. Grrrrrrr. Op dit moment is alles geregeld! (denk ik) Verhuisberichten naar alle andere instanties, dus het feest kan beginnen.
Even er tussenuit.
Op dit moment zit ik in het vliegtuig richting Turijn. Donderdag hebben we daar de jaarlijkse conventie van DoTERRA. Vorig jaar ben ik voor het eerst geweest en aan het einde van de dag, had ik mijn kaart voor dit jaar al gekocht. Wat een feest was het om daar bij te zijn. 2 dagen olie infuus. Zo noem ik het. Vol van inspiratie kom je weer thuis. Maar zover is het nog niet. Ik ben net weg. Heerlijk met nog een paar dames in een AIRBNB, dus gezellig zal het zeker worden. Eerst nog een paar dagen om de stad te verkennen en een terrasje pakken. Even niets moeten, even geen mama zijn, dat klinkt mij nu al als muziek in de oren. Vorige week nog staan behangen en schilderen, nu even niets. Alles staat strak op de planning, voor als ik terug ben. Maar nu even niet. Mij niet bellen de komende week, ik sta even op uit.
Als ik terug ben, hebben we nog een paar dagen om de meubels te laten bezorgen, in elkaar zetten van een paar kasten en de dozen uitpakken en alles een plek geven. 31 mei wordt Joey namelijk 30 en hij wil dat natuurlijk in zijn nieuwe woning vieren. Dus strakke planning, maar het moet lukken. 1 juni geeft hij zijn feestje in zijn nieuwe woning.
En dan??
En dan, begint mijn leven er iets anders uit te zien. Ik hoef geen wekker meer te zetten om Joey te helpen in de ochtend. Ik hoef ook niet meer rond 5 uur thuis te zijn omdat hij thuis komt. Geen rolstoelen meer aan de lader zetten, geen busjes meer te bellen, geen broodjes meer te smeren en al die andere klusjes die erbij kwamen kijken. Het zal wennen zijn in het begin, dat weet ik wel zeker. Ik zal de eerste week nog wel 3 stukjes vlees halen i.p.v. 2. Ik zal nog wel eens op mijn klokje kijken en schrikken dat het al 5 uur is en ik nog niet thuis ben. Al die kleine dingen die de laatste jaren mijn leven hebben bepaald. Wat zal ik een vrije tijd krijgen, ha ha, denk het niet, want ik weet altijd wel wat te doen. Maar het zal anders zijn, rustiger, minder chaotisch (hoop ik), meer structuur voor mijzelf i.p.v. structuur voor de ander. Ik ben benieuwd hoe het hij het gaat ervaren. Want voor hem is het best wel spannend, als je 30 jaar onder moedersvleugels hebt gewoond. We gaan het zien en beleven. Ik hou jullie op de hoogte.
Zoals altijd, maak er wat moois van vandaag.
Lieve groet
Karen
Een hele fijne tijd!