Druk leven!!

Soms heb je van die maanden dat je denkt: hoe dan?! Hoe kan het dat er geen enkele dag in de week vrij is? Die weken had ik de afgelopen maanden aan één stuk door.

Veel te druk eigenlijk. Maar eerlijk is eerlijk: we doen het onszelf aan. Nee zeggen blijft lastig voor mij – dat is altijd al een ding geweest. Ik moet mezelf er regelmatig aan herinneren dat ik eerst naar mijn onderbuikgevoel moet luisteren, en dan pas antwoord geef.

Dus: eerder nee zeggen. Dat wordt weer het leerdoel voor de komende maanden.(Eigenlijk is dat mijn hele leven al een leerdoel, haha.)

Ik vind ook zoveel dingen leuk. En ik móét af en toe creatief bezig zijn, om mijn hoofd bezig te houden.

“Moet”… daar begint het al. Dat moeten. Want wát moeten we toch veel – voor onszelf, maar vooral ook voor anderen. Soms is het gewoon tijd om even helemaal niets te moeten. Zeg gewoon eens nee als er weer een beroep op je wordt gedaan. Of luister eens naar jezelf voordat je weer zegt: ik moet de was doen, schrobben, poetsen, social media bijwerken, een blog schrijven, de boekhouding doen...

Zo gaat het dus vaak bij mij. Als ik een dag vrij ben, moet ik alsnog van alles. Of ik wil ineens van alles doen wat nog af moet.

Vorige week zei ik tegen een collega: “Heerlijk, ik ben twee dagen vrij, ik heb niks!”“Nog niks,” zei ze. En ja hoor – beide dagen stonden uiteindelijk weer aardig vol gepland.

Gelukkig viel er op één dag iets uit, en daardoor had ik ineens weer wat tijd. Tijd om bijvoorbeeld deze blog te schrijven. Stilzitten is sowieso niet echt mijn ding. Vorige week zat ik 20 minuten in de zon – maar het kriebelde aan alle kanten om op te staan en iets te gaan doen.

Rust in je lijf én in je hoofd.

Vorige week heb ik mij verstapt, en sindsdien zit het in mijn rug. Elke dag werd het erger in plaats van beter. Gisteren ben ik dan toch maar naar de huisarts gegaan, om te checken of het om spieren of wervels ging. Gelukkig: het zijn de spieren. Maar zo verkrampt, dat zitten – en vooral opstaan – flink veel pijn doet.

Ik smeer, ik slik… maar het hielp niet veel. De huisarts zei: “Vooral niet zitten.”Haha, terwijl mijn lijf daar juist zo’n behoefte aan heeft. Lopen en staan is nu de beste houding. Dus dan maar gras maaien en de bush bush in de tuin een beetje temmen. Dan heb ik geen last van m’n rug, maar rust? Die neem ik dan weer niet.

“Ga lekker wandelen in het bos,” zeggen vriendinnen dan. En dan denk ik meteen: weet je wel hoeveel ik in die tijd zou kunnen doen?

En toch… misschien moet ik er binnenkort echt aan geloven. Wandelen tussen de bomen. Het schijnt rust te brengen in je hoofd. En dat zou voor mij ook best eens goed zijn. Maar ik neem er simpelweg de tijd niet voor. En ja, dat is eigenlijk best stom. Want op een gegeven moment zegt je lijf gewoon: STOP.

Misschien is dit moment, met die pijn in mijn rug, wel dat signaal.Stop Ka. Stop. Doe eens wat rustiger aan.

De meeste mensen van rond de 62 gaan één of twee dagen minder werken.Ik? Ik werk alleen maar meer, hoe ouder ik word. De omgekeerde wereld. Maar ik wil nog zóveel uit het leven halen. Ik ben nog lang niet toe aan achter de geraniums zitten.

Ik smeer ‘m liever op mijn gezicht. 😉(Geranium essentiële olie is daar trouwens supergoed voor!)

Goede raad.

Dus… ik ga mezelf goede raad geven. Meer rust nemen. Wat vaker een boek lezen. Of gewoon even helemaal niets doen.Ik weet niet hoelang ik het volhoud – maar ik ga m’n best doen om mijn agenda niet weer helemaal vol te proppen. Soms eens nee zeggen tegen een ander, en ja tegen mijzelf.

Ik had mezelf dit jaar bovenaan het lijstje gezet om voor te zorgen. En toch merk ik dat ik dat soms gewoon weer vergeet.Goed voor jezelf zorgen is echt de basis.

Ik doe dat gelukkig al wél door mijn gezondheid te ondersteunen met de producten van doTERRA. Dankzij de supplementen en oliën blijft mijn lijf in balans – en daar ben ik zó dankbaar voor.

Maak er wat moois van vandaag, het leven is te kort om niet te genieten!

Lieve groet

Karen